Nieprzepisowo #8 Położnice, baletnice czyli ciężko matką być!

Czasy się zmieniają. Podejście do położnic także. Kiedyś zalecano wypoczynek. Najlepiej nie ruszać się przez cały połóg. Tylko jeść, spać i sr@ć. Dziś jest inaczej. Wystarczy ze zejdzie znieczulenie z nóg, zawroty głowy miną, a już wymagają pląsania niczym baletnice. Medycznie tłumaczy się to szybszym oczyszczaniem organizmu z poporodowych farfocli, pobudzeniem do gojenia i obkurczania, tego co się za bardzo rozkurczyło. Jak dla mnie nowa szkoła ma sens. Fakt, lepiej pozbyć się brudów, niż być mikrobiologiczną wyżerką. Jednak doba po porodzie do najprzyjemniejszych nie należy. Szczególnie jeśli w tle nieproszona cesarka.

Mój pierwszy poród wyobrażałam sobie nieco inaczej. Miało być szybko, bezboleśnie i z osobą towarzyszącą. Wyrwana z objęć Morfeusza o 5 nad ranem, potraktowana jako zło konieczne na izbie przyjęć szpitala, którego nazwy nie podam, a następnie wystawiona na 12- godzinne bezskuteczne postękiwania, wydałam na świat pięknego chłopczyka. Stop! E tam, wydałam. Raczej został wydarty z mych wnętrzności, bo światełko w tunelu miało zbyt mały kaliber. Ale czego ja się czepiam?! Miało być szybko? To było. Pomijając oczywiście te 12 godzin, ale to na własne życzenie więc nie ma tematu. Miało być bezboleśnie? To było. Pomijając tylko nieprzyjemny zastrzyk w dupsko, nie na własne życzenie, tu się czepiać mogę. Miało być z osobą towarzyszącą? I nie było! I tego mi szkoda najbardziej. Bo Stwórca póki mógł dzielnie relacjonował zapis tokografu, informując mnie o nadchodzących skurczybykach. Trzymał za rękę, narażając na świadome zmiażdżenie paliczków. Podskakiwał na piłce. Albo łaził, jak koń podpięty do homonto, po szpitalnym korytarzu w oczekiwaniu na rozwój waginalnej sytuacji. Szkoda. Bo równie dobrze za rękę mógł trzymać na sali porodowej. Jednak matka natura chciała inaczej. Stop! Co ja gadam. To, że rozwarcie nie nadeszło na czas, nie oznacza, że w końcu by mnie nie zaszczyciło swoją obecnością. Jednak to, że zaS(t)ĘPY lekarskie wystawały nade mną od 11.00 (a przypominam, że urodziłam o 17.00) i czekały tylko na znak do krojenia, to już nie moja bajka. Ja się o skalpel nie prosiłam. Wręcz przeciwnie. Byłam chyba jedną z tych nielicznych, które wolały zagryzać zęby z bólu przed niż po.

Niestety, im dalej w las, tym gorzej. Zupełnie zielona do szpitala nie trafiłam. Wiedziałam co mnie czekać będzie. Wywiad dobry zrobiłam. Jednak w najgorszych snach się nie spodziewałam, tego co się rzeczywiście wyrabia z położnicami. Przecież polskie szpitale to totalna paranoja. W ogóle nie ogarniam, jak ludzie chcą do nich kłaść (bo i takie zjeby się trafiają). A ta szklana, zakłamana propaganda w bollywodzkim stylu. Pokażcie mi gdzie są szpitale typu Copernicus, gdzie te cudowne "Pielęgniarki"? Nie było rzeczy i osoby, która nie wprawiała mnie w osłupienie i total wqrwienia. Począwszy od babci klozetowej, poprzez wszystkowiedzące "matki polki", na fircyku ordynatorze skończywszy. Tak, pan ordynator na obchodzie podobał mi się najbardziej. Jak chłop może spojrzeć kobiecie prosto w oczy i zadać to głupie, retoryczne pytanie- Jak się Pani dzisiaj czuje? No, a jak ma się czuć kobieta, której bliżej do homo garbusa niż do Cindy Crawford! Ale wysoce elokwentny pan doktor sam wiedział najlepiej jak się czuć powinnam i z szerokim uśmiechem zawsze odpowiadał: - Musi boleć. Jak musi, to po co pytasz, baranie. Druga w kolejności moich ulubieńców była Pani w stylu jestem kobietą, która żadnej pracy się nie... ima. Bo i łóżka przebierała, i dupy jak krowom omywała, obiad roznosiła tzn. tak jej się wydawało, bo w rzeczywistości studentki za nią robiły. Zaraz mi się Stasiek Anioł przypomina. Idento. Cieć z przerostem formy nad treścią. I ostatnia gwiazda, która głęboko zapadła mi w pamięć, położna "W". Ta to potrafiła wpędzić pierworódkę w depresję poporodową. No, zołza nad zołzami. Jedno jej zdanie, a do końca życia będę się czuła jak wyrodna matka. Niech jej ziemia lekką będzie i orszak anielski... Amen.

I jeszcze ta cholerna biurokracja! Wszędzie gonią paranoiczne terminy. W kołchozie trzeba papiery na macierzyńskie złożyć. Tak, trzeba! Bo nie można nie chcieć jałmużny. Państwo daje, matka musi. Bez USC ani rusz, bo przecież dziecię od pierwszych chwil swego niewinnego życia już na dług publiczny zarabiać zobowiązane. A zbolała matka dyga, bo matką się nikt nie przejmuje. Jeszcze mianuje się ją samotnie wychowującą dziecko. Bo Stwórca jest tylko narzędziem podejrzliwie posądzonym o współudział, do którego musi się oficjalnie, niemalże pod przysięgą, przyznać. Dlaczego przyszło mi żyć w kraju, gdzie "tęczowi" mają większe prawa niż normalna rodzina. I co, że nieformalna?! A w czym gorsza od tej z podpisanym cyrografem?! Mnie papierek do szczęścia nie jest potrzebny, państwu jakoś zawsze. Do kompletu patronaże. Bo sen z powiek kikut spędza. Bo czy kupa, aby na pewno żółta? A czemu osesek taki śniady? Teoretycznie mógłby sam Stwórca. Ale jakże? Ale ja kto? Przecież trzeba wszystkie szczepionki zapamiętać. I znowu poorana matka dyga, bo matka zapamiętać musi. I pamiętać będzie.
Bo jest MATKĄ!